Umowy barterowe są coraz bardziej popularne w naszym kraju. Mimo to nie doczekały się jak dotąd prawnych regulacji precyzujących ich zapisy.
Brak stosownych regulacji w Kodeksie Cywilnym sprawia, że umowy barterowe należą do tzw. umów nienazwanych. Ich wspólną cechą jest to, że zgodnie z zasadą swobody umów treść i forma takich porozumień mogą być dowolnie kształtowane przez kontrahentów, oczywiście pod warunkiem, że nie stoją w sprzeczności z obowiązującym w Polsce prawem.
Wieloletnia praktyka w zawieraniu umów barterowych spowodowała wytworzenie się pewnych stałych zasad. Przyczyniło się do tego również orzecznictwo Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 26 sierpnia 2004 roku uznał, że umowa barterowa wykazuje wiele cech wspólnych z umową zamiany, która należy do tzw. umów nazwanych, tj. takich, które posiadają szczegółowe regulacje ustawowe. Warunkiem umowy barterowej, tak jak umowy zamiany, jest posiadanie praw do oferowanego towaru lub usług.
Brak konkretnych zasad sprawia, że umowy barterowe są bardzo elastyczne i można je skutecznie zawrzeć nawet poprzez wysłanie wiadomości e-mail lub ustnie. Praktyka jednak podpowiada, że najlepszym rozwiązaniem jest sporządzenie umowy na piśmie, choćby dla celów dowodowych.
Ważne jest również, by świadczenia wymieniane na podstawie umowy (towar lub usługi) były jednakowej wartości. Jeśli ich wycena będzie się różniła nawet w minimalnym stopniu, będziemy mieli do czynienia nie z barterem, a kompensatą.